Saturday, July 28, 2007

Larger than life


Vakantie is de beste tijd om vanalles te zien. Dingen, mensen, plannen. Of de toekomst. De afstand van alles maakt dat een stuk gemakkelijker. En mijn vakantie duurt absurdlang; zes weken vrij is echt een beetje buiten proportie. De Amerikanen begrijpen er geen snars van. Hoe dan ook, ik ben eindelijk beland in het rustige ritme dat bij vakantie hoort en naast al het shoppen en sightseeen en met mensen kletsen heb ik ook veel tijd om voor me uit te staren en weg te dromen. In een hangmat, in de bus, op de veranda. En soms zie ik ook even mezelf.

Vorig jaar schreef ik op dit weblog vanalles over hoe geweldig dit land toch niet is. Dit jaar heb ik tot nu toe vooral veel negatieve dingen belicht. En behalve de nieuwe enigzins opzienbarende gekte rondom recycling (hierover later meer) is er toch echt niet veel veranderd.

Het is moeilijk om van een land te houden dat iedereen in Nederland haat. Of op zijn minst om uit te leggen waarom. Zelfs aan mezelf kan ik het eigenlijk niet verklaren. Er is vanalles mis met de Verenigde Staten. De excessie, de oppervlakkigheid, het nationalisme, het onechte, het superioriteitsgevoel, hun president, hun fastfood, hun rusteloosheid. hun luiheid, de verspilling, de douane, de eenkennigheid, het grote verschil tussen arm en rijk, de afgestomptheid, Walmart. Al die dingen zijn er. Ze zijn allemaal waar.

En toch.

Er is een lijst aan het andere uiteinde van dat spectrum. Die ik ook zie. Ik ben blij dat ik ze allebei zie dit keer.

Vacation is the best time to see stuff. Things, people, plans. Or the future. Having created a distance from everything makes that a lot easier. And my vacation is incredibly long; six weeks off is crazy, really. The Americans surely don't get it. Anyway, I finally got into a slower rythm, the kind that suits a vacation. And besides all the shopping, sightseeing and talking to people, I have lots of time to stare into emtpy spaces and dream. In a hammock, on the bus, on the porch. And sometimes I even see myself.

Last year on this blog, I marveled at everything I saw in this country. This year I mostly talked about negative aspects. Yet, except for the quite amazing craze regarding recycling (more on that subject later), not much has changed around here.

It is hard to love a country that everyone in Holland hates. Or at least to explain why. It is hard to give myself an explanation, even. There's a lot that's wrong with the US. Excession, superficiality, nationalism, the fakeness, the feelings of superiority, their president, their fastfood, their restlessness, their laziness, their wastefulness, customs, their isolatedness, the vast gap between the rich and the poor, the numbness, Walmart. These are all real things. They are all true.

And yet.

There's a list on the other end of that spectrum. That I can see as well. I'm glad I see both of them this time.

Posted by Picasa

At the ballgame!

Stadium of Seattle Mariners.

Lots of people, eating lots of snacks.
Ichiro is the Mariners' hero at the moment.

I actually understood the rules of the game!
Posted by Picasa

Friday, July 27, 2007

Seattle based conversations

Guy: so what are you doing tonight?
Me: well, there's supposed to be fireworks at English Bay, right?
Guy: right. Spain are performing.
Me: Really? Well, I don't know that band.
Guy (watching me as if I'm crazy): Dude...... Spain, the country.


Street where Robert and Lucy live.



Girl at the counter: So where are you from? Australia?
Me: No, Holland.
G.a.t.c.: Where?
Me: The Netherlands
G.a.t.c.:.....
Me: Amsterdam?
G.a.t.c.: oh right! Well, then I was close enough, wasn't I!

Zoekplaatje. Look at sign in window.
Posted by Picasa

Thursday, July 26, 2007

Seattle snap shots

Pike place market sign
And the market itself.
Sunset at the beach in Seattle.
The locks.
Posted by Picasa

Tuesday, July 24, 2007

Wist je dat...../Did you know that.....

Wist je dat:
-ambulances, brandweerauto's en politie-auto's in NYC eens in de zoveel tijd hun alarmsignaal wijzigen, omdat mensen op straat niet meer op het oude signaal reageren?
- heel veel mensen in nyc een hond hebben - en dan bedoel ik geen kleine! - en deze gewoon overal mee naartoe nemen?
- je midden in Manhatten je je fiets tegen een hek kan zetten met een klein slot zonder dat deze gestolen wordt?
- de allereerste Starbuckszaak in Seattle ligt?
- Amerika massaal aan het recyclen is geslagen?
- door het nieuwe milieubewustzijn de publieke grasvelden niet meer besproeid worden en alles nu dus geel ziet?
- dat de politie in NYC zo'n slechte reputatie heeft dat als er een politieauto met sirene door de straat rijdt, New Yorkers tegen elkaar zeggen: "oh oh, donut emergency!"?
- de kleinste beker koffie die je bij Starbucks kan krijgen een 'tall' heet en ca. 0,3l bevat?
- insiders echter weten dat zich achter de balie een kleinere maat bevindt die niet op de menukaart staat en die 'short' heet en half zo groot is?
- ik inmiddels in Canada zit?

Did you know that:
- emergency vehicles in NYC changes their alarm signals every once in a while, because people in the streets have stopped reacting to the old ones?
-lots of NYC inhabitants own dogs - and not only small ones! - and take them everywhere?
- you can park your bike against a fence in Manhattan, lock it with just a small lock, and it won't get stolen?
- the very first Starbucks is in Seattle?
- Americans have started recycling in a serious way?
- because of this new environmental conscience, public lawns are no longer sprayed, so the grass turned yellow?
- the New York Police Department has such a bad reputation that when a police car comes by with its sirens on, New Yorkers tell each other: 'oh oh, donut emergency!"?
- the smallest cup of coffee you can get at Starbucks is called 'tall' and contains about 0,3l?
- insiders know that there is in fact a smaller cup behind the counter and not on the menu, which is called 'short' and is half as big?
- I am in Canada right now?

Saturday, July 21, 2007

Bewoners van Brooklyns hipste wijk


Een deel van Brooklyn – Williamsburg - is de hot new place to live in New York. Vroeger was dat o.a. Greenwich Village in Manhattan, maar dat is ondertussen zo populair geworden dat er voornamelijk miljonairs wonen in minuscule eenkamerappartementen. But hey, anything to live in The Village! Kennissen van Jill woonden daar nog niet zo lang geleden, toen plotseling de huur met $400 per maand omhoog ging. Omdat ze dat niet konden betalen, moesten ze weg uit Manhattan en verhuisden ze naar…Williamsburg.

Vorig jaar vertelden oud-bewoners van die wijk me hoe leuk Williamsburg vroeger was; een enclave van jonge schrijvers en kunstenaars die bij elkaar woonden in de nauwe straatjes net aan de andere kant van de rivier. Er werden gezellige koffietentjes en restaurantjes geopend en een aantal jaren was het een door uitverkorenen gedeeld geheim paradijs. Er wonen nog steeds veel kunstenaars in die buurt. Ook heb ik gehoord dat Jonathan Safran Foer, een van de meest succesvolle Amerikaanse schrijvers van zijn generatie, er woont.

Maar een geheim bewaren in New York is moeilijk en de laatste jaren hebben anderen de oversteek over de rivier gewaagd. Veel jonge studenten hebben hun intrek genomen in de appartementen rondom de metrostrations Bedford, Lorimer en Graham. En zijn er blijven hangen. Deze mensen hebben allemaal rijke ouders die bereid waren en zijn om voor hun kids de huur, die neerkomt op zo’n 1000 tot 1200 dollar per maand, neer te tellen. Als je over Metropolitan Ave. loopt, zie je ze overal; trendy twintigers en dertigers met sjieke merk-joggingbroeken, d&g handtas, en een beker koffie in hun hand, slenterend langs de winkeltjes, of rondhangend in een cafe. Ze hebben allemaal Apple laptops, iPods en Blackberries, maar ondertussen kunnen ze hun eigen huur niet opbrengen. Veel van deze mensen hebben een bijbaantje, maar eigenlijk hebben ze een roeping: ze zijn kunstenaar.

Jill woonde samen met zo’n meisje. Elissa. Haar vader betaalt haar appartement met 3 slaapkamers, huiskamer, aparte keuken en badkamer. Hij dreigt zijn maandelijkse betalingen stop te zetten, maar doet dat in werkelijkheid nooit, en dat weet ze. Elissa heeft een baantje, waarmee ze in haar dagelijkse levensonderhoud kan voorzien en grote – lees: dure – hoeveelheden kleding kan kopen, maar ondertussen is ze kunstenaar. Er hangt ook allerlei kunst van haar in het – verder overigens viezige -appartement. En het is ook best mooie kunst. Ze verkoopt alleen nauwelijks en haar projecten blijven kleine initiatieven zonder grote gevolgen. En dat maakt haar ook niet zo veel uit, zo lijkt het, want een echte onderliggende passie bespeur ik niet bij Elissa en de haren. It’s like….whatever! Ondertussen haalt ze dagelijks take-out uit de specialty shop.

De huisgenoot van Jill is niet degene met het probleem wat mij betreft. Het probleem zit hem een beetje in de cultuur. Of in de welvaart. Of in de opvoeding. In de manier waarop de aandacht voor kunst en creativiteit enerzijds en het respect voor de ontwikkeling van het kind anderzijds– ooit misschien wel de grootste deugden van de Amerikaanse cultuur – lijken te zijn doorgeslagen naar het andere uiterste. In het feit dat ieder kind hier opgroeit met overdaad en daardoor nauwelijks tot geen drive ontwikkelt om zelf iets te bereiken in het leven en dus naar de universiteit gaat om kunst te studeren. Niet uit een innerlijke drang om kunst te zien en maken, maar bij gebrek aan een beter idee. Is er iemand die vraagtekens plaatst bij het feit dat de enige beschikbare banen na het afronden van een academische kunst- of schrijfstudie te vinden zijn in het worden van docent op een kunst/schrijf universiteit?

Tijdens mijn week in New York zat ik op een gegeven moment in een all-american diner, gerund door Italiaans-Amerikanen uit Brooklyn. Links aan het tafeltje naast mij zaten twee in Calvin Klein gehulde 19-jarige meisjes. Ze bestelden een gigantische hoeveelheid eten als lunch. De Italiaanse ober schreef alles geduldig op zijn notitieblokje en maakte hier en daar nog wat grapjes, waar de meisjes hartelijk om moesten lachen. De ober weet donders goed dat hij voor een fatsoenlijk uurloon afhankelijk is van fooien. Fooien van dit soort types.
- “I’ll get those right up for you”, zei hij, waarop de meisjes hem uitbundig bedankten voor deze fantastische toezegging;
- “Gee, thanks. Thank you so much, sir!” Everything’s amazing! Ik voelde een plaatsvervangende schaamte voor de gekunsteldheid waarmee dit alles gebeurde, maar dit was misplaatst, gezien de ober het allemaal prima leek te vinden. Niet lang hierna bracht de ober het eten. Hamburgers met tomaat en sla, en curly fries. Het zag er allemaal goed uit.
- “Oh, that’s just wonderful, thank you véry much for all of this, sir!”, zei het meisje met de breedste glimlach die ik ooit heb gezien. Alsof hij haar zojuist uit Biafra had gered.
- “You’re welcome, honey”, zei de ober, waarop hij aanstalten maakte om door te lopen naar de volgende klant.
- “Oh….sir?” riep het meisje hem, nog steeds lachend, terug.
- “Yes, dear?” zei de ober, opkijkend van zijn notitieblok.
De glimlach plotseling verdwenen, keek het meisje naar haar bord, wees naar haar hamburger en zei, luid en duidelijk: “Pickles!”

Posted by Picasa

Friday, July 20, 2007

Porch party

Marsha uses me as a model.
Robert, Marsha, Lucy, Jumbo Shrimp and myself.

Thinks heat up as an idea for a porch movie unfolds.

Jumbo Shrimp sure can sing!
Posted by Picasa

Seattle Public Library




Posted by Picasa

Friday, July 13, 2007

Taking a walk

(Translation may follow later. Sorry. Or learn to speak Dutch!)

Wat ik de hele week maar niet onder de knie lijk te krijgen in deze grote stad, is het lopen. Iedereen loopt veel en veel sneller dan ik. Overal waar ik kom, word ik ingehaald, omver gelopen, boos aangekeken. Want ik ben traag. Een obstakel. Het rondrennen en doorlopen in New York is voor de gemiddelde Europeaan echt een beetje belachelijk, zeker in deze hitte. Want uiteindelijk sta je allemaal voor hetzelfde rode stoplicht, sta je net zo lang als ik te wachten op de metro. Hebben ze zelf door hoe onzinnig al dat geren precies is? Het antwoord is nee. Het blijkt uit alles. In de metro leggen ze het je al uit via lichtbakken met daarop: 'if you're not walking, keep to your right. It keeps things moving.'

Zoals je in allerlei steden in NL kan krijgen, heb je in New York ook een tijdschrift met daarin alles wat er in de stad te doen is. Alleen moet je voor deze betalen. Time Out Magazine. Twee dollar. Het is niet veel, maar toch. Het staat boordevol informatie over de stad. Jill had er twee voor me bewaard en in de afgelopen dagen was ik weliswaar te lui om iets te doen dat in het blad staat, maar was er tijd zat om alle artikeltjes tussen de agenda’s door te lezen. Zo was er een artikel van ene Laura. The walk of shame. Zij deelt zogenaamde boetes uit aan mensen die irritante dingen doen op straat.

Dit is Laura’s top 5 van irritaties in New York:
1. Walking too slow in a crowded area: strolling is for places like Kansas and nursing homes, not NYC.
2. Stopping in an inconvenient place: if you can’t stroll while digging your gum in your purse or lighting a cigarette, then move it to the side, pal. It’s called a sidewalk, not a sidestand.
3. Walking side by side in a group of three or more: sometimes people travel in packs, and that’s okay. Walking side by side – not.
4. Irritating use of cell phone: among the crimes: texting, emailing and, worst of all, choosing obnoxious ring tones by 90s pop stars.
5. Stopping at the top of the stairs at a subway station.

Weet je wat het is? I’m Dutch. Ik begrijp irritatie. Sterker nog: ik kom uit het land van de geïrriteerde burger. Irritatie = my middle name. En ook ik bespeur dezelfde emotie in mijn lichaam. In mijn tenen, die al bij puntje 1 begonnen op te krullen. In mijn handen, die het tijdschrift iets steviger vastgrepen. In mijn kaken, die zich onvermurwbaar op elkaar klemden. Ja, ik voelde het zelfs in het spannen van spieren waarvan ik het bestaan me al enige tijd niet meer bewust was.

Ik heb – als kenner – een tip voor Laura. Laura moet nodig eens op vakantie. Vandaag nog. En bij terugkomst in New York is het misschien een leuk idee om een kopje thee te zetten, lekker in een luie stoel te gaan zitten en dan voorzichtig de top-vijf er nog eens bij te pakken…

Posted by Picasa