Taking a walk

(Translation may follow later. Sorry. Or learn to speak Dutch!)

Wat ik de hele week maar niet onder de knie lijk te krijgen in deze grote stad, is het lopen. Iedereen loopt veel en veel sneller dan ik. Overal waar ik kom, word ik ingehaald, omver gelopen, boos aangekeken. Want ik ben traag. Een obstakel. Het rondrennen en doorlopen in New York is voor de gemiddelde Europeaan echt een beetje belachelijk, zeker in deze hitte. Want uiteindelijk sta je allemaal voor hetzelfde rode stoplicht, sta je net zo lang als ik te wachten op de metro. Hebben ze zelf door hoe onzinnig al dat geren precies is? Het antwoord is nee. Het blijkt uit alles. In de metro leggen ze het je al uit via lichtbakken met daarop: 'if you're not walking, keep to your right. It keeps things moving.'

Zoals je in allerlei steden in NL kan krijgen, heb je in New York ook een tijdschrift met daarin alles wat er in de stad te doen is. Alleen moet je voor deze betalen. Time Out Magazine. Twee dollar. Het is niet veel, maar toch. Het staat boordevol informatie over de stad. Jill had er twee voor me bewaard en in de afgelopen dagen was ik weliswaar te lui om iets te doen dat in het blad staat, maar was er tijd zat om alle artikeltjes tussen de agenda’s door te lezen. Zo was er een artikel van ene Laura. The walk of shame. Zij deelt zogenaamde boetes uit aan mensen die irritante dingen doen op straat.

Dit is Laura’s top 5 van irritaties in New York:
1. Walking too slow in a crowded area: strolling is for places like Kansas and nursing homes, not NYC.
2. Stopping in an inconvenient place: if you can’t stroll while digging your gum in your purse or lighting a cigarette, then move it to the side, pal. It’s called a sidewalk, not a sidestand.
3. Walking side by side in a group of three or more: sometimes people travel in packs, and that’s okay. Walking side by side – not.
4. Irritating use of cell phone: among the crimes: texting, emailing and, worst of all, choosing obnoxious ring tones by 90s pop stars.
5. Stopping at the top of the stairs at a subway station.

Weet je wat het is? I’m Dutch. Ik begrijp irritatie. Sterker nog: ik kom uit het land van de geïrriteerde burger. Irritatie = my middle name. En ook ik bespeur dezelfde emotie in mijn lichaam. In mijn tenen, die al bij puntje 1 begonnen op te krullen. In mijn handen, die het tijdschrift iets steviger vastgrepen. In mijn kaken, die zich onvermurwbaar op elkaar klemden. Ja, ik voelde het zelfs in het spannen van spieren waarvan ik het bestaan me al enige tijd niet meer bewust was.

Ik heb – als kenner – een tip voor Laura. Laura moet nodig eens op vakantie. Vandaag nog. En bij terugkomst in New York is het misschien een leuk idee om een kopje thee te zetten, lekker in een luie stoel te gaan zitten en dan voorzichtig de top-vijf er nog eens bij te pakken…